Onlangs zat ik aan tafel met Chris en zijn moeder. Chris is 11 jaar. Sinds zijn vierde heeft hij vaker thuisgezeten dan in de klas. Overal gepest, genegeerd of simpelweg niet begrepen wanneer hij wel naar school ging. Nu, met autisme, ADHD en PTSS, begint elke dag al in spanning en uitputting voordat hij een stap in het klaslokaal zet.

Zijn moeder vertelde hoe een systeem dat steun zou moeten bieden, juist muren optrekt. Hoe een plek waar hij zich eindelijk veilig voelde wegviel omdat vervoer ‘te duur’ werd gevonden. Hoe noodzakelijke 1-op-1-begeleiding steeds opnieuw een dossierdiscussie werd. Hoe elke aanvraag voelt als een nieuwe strijd, terwijl hun gezin al geen reserves meer heeft.
 
Ik heb dit niet gelezen in een rapport, maar zelf gehoord, in hun stemmen, hun gebaren, hun vermoeidheid. Het is pijnlijk hoe we kinderen als Chris laten verdwalen in formulieren, protocollen en eindeloze loketten. Als raadslid wil ik dat we niet vergeten wie er achter al die regels schuilgaan. Geen kind hoort jarenlang thuis te zitten omdat zijn rugzak te zwaar is voor het systeem dat hem zou moeten dragen. Ik blijf mij hiervoor inzetten. Want juist de gemeente is vaak de laatste hoop voor gezinnen. Die hoop mag niet verdwijnen, maar verdient onze zorg, ons luisteren en ons handelen.